Columns
Mieke
Mieke is een meisje van drie-en-een-half en ze komt met haar vader. Ze kijkt me even aan en wil, na wat aansporen van haar vader, mij wel een handje geven. Dan gaan haar ogen meteen rond de kamer: “Wat is hier te beleven?”. Haar vader neemt plaats tegenover me aan tafel. Hij vertelt dat hij met Mieke komt omdat ze andere kinderen knijpt en soms ook bijt. Vooral in de straat waar ze wonen, maar soms ook op het kinderdagverblijf waar Mieke twee dagen in de week naar toe gaat. Eigenlijk gaat het verder wel goed met haar zegt vader. Er zijn wat eczeemplekjes in de elleboogplooien en in de knieholten. Het jeukt soms, ze zien haar krabben maar niet zo dat ze er wakker van ligt. Terwijl vader en ik praten, loopt Mieke de kamer rond, of eigenlijk, ze rent. Ze pakt een puzzel en probeert of ze de houten figuren op de goede plek kan leggen. Dat lukt haar goed. De puzzel ook afmaken, dat is lastiger want er is zoveel meer te zien. Vader vertelt dat als Mieke een dag op het kinderdagverblijf is geweest, ze de volgende dag nog drukker is en de hele dag aandacht nodig heeft. Eigenlijk zijn ze soms ten einde raad. Ik kan me daar iets bij voorstellen als ik Mieke zo bezig zie. Het is mooi om te zien hoe ze in alles geïnteresseerd is maar te veel indrukken die binnen komen putten haar uit en het maakt dat ze de indrukken niet goed kan verwerken. Ik leg uit aan vader dat ik het bijten van andere kinderen zie als een uiting van angst: Mieke is erg open voor indrukken, eigenlijk te open en ervaart daarom de dingen om haar heen als bedreigend. De eczeemplekjes passen hierbij. Ook wat we eten komt uit de buitenwereld tot ons en door het te verteren moeten we het ons eigen maken. Als dat niet lukt, nemen we als het ware een stukje buitenwereld in ons op. Een allergie kan hiervan een gevolg zijn, met uitingen als bijvoorbeeld eczeem.
Ik schreef Mieke een poeder voor waarin zilver zit, homeopathisch verdund en gebonden aan een plant waardoor het makkelijker op te nemen is. Zilver helpt ons bij onszelf te blijven en onszelf niet te verliezen: gezonde grenzen bouwen. En er zit kalk van de oesterschelp in. Een heel mooi beeld vind ik zelf: de oester geeft ons het beeld van de parel die wordt gevormd, net zoals wij dat zijn, een mooie parel. En daaromheen die duidelijke stevige schelp.
Toen Mieke vier weken later terug kwam met haar vader was ze nog steeds levendig en bezig, maar wat me opviel was dat ze nu geregeld stopte, me aankeek en de tijd nam te antwoorden op mijn vragen. Ik had nu het gevoel echt contact met haar te hebben. Het eczeem was er nog iets maar het was verbleekt en het jeukte niet meer. En het knijpen en bijten van andere kinderen? Dat is niet meer gebeurd.